သူတုိ ့အဖြဲ ့ေျပာေနတဲ့စ ကားေတြက ဘယ္ေတာ့မွ ေဒၚလာ ငါးသန္းေအာက္ မရွိဘူး။ သူတုိ ့ရဲ ့ကားေတြ ကလည္း ေဒၚလာ ေလးငါးသန္းတန္ ကားေတြျဖစ္တဲ့ ဖရာရီ (Ferrari) ကားေတြ ဆုိေတာ့ အင္ဂ်င္ပါ၀ါ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ သူတုိ႔ေဘးမွာကလည္း စကတ္တုိတုိ နဲ ့အရမ္းကုိ လွတဲ့ ေကာင္မေလး သုံးေလးေယာက္ကလည္း မႈးယစ္ရီေ၀ေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔။ အားလုံးလုိလုိက အေနာက္တုိင္း စတုိင္ ျမဴးၾကြတဲ့ ေတးသီးခ်င္းေတြနဲ ့ ေပ်ာ္ရႊင္ ေနၾကတဲ့အခ်ိန္။
အခ်ိန္က ညသန္းေခၚယံ။ ေနရာက မဂၤလာဒုံ ေလယ်ာဥ္ကြင္း။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူတုိ ့က
ဘာလုိ ့ေလယ်ာဥ္ကြင္းကုိ လာတာလဲလုိ ့ေမးစရာရွိတယ္။
သူတုိ႔ရဲ႔ကားေတြက ေနာက္ဆုံးေပၚ အေကာင္းဆုံး ကားေတြျဖစ္ေတာ့
အရမ္းျမန္တယ္။ အဂၤ်င္ပါ၀ါ ေကာင္းေတာ့ အသံေတြက ဂ်က္ေလယ်ာဥ္ အလားပဲ။ ဒီေတာ့
ဒီကားေတြနဲ ့ရန္ကုန္ၿမိဳ ့ေပၚက ရွိသမွ် လမ္းေတြေပၚမွာ တစ္ခုမွ
သူတုိ႔ကားေတြနဲ႔ မကိုက္ဘူး။ အဆင္မေျပဘူး။ ကားေမာင္းၿပိဳင္ရင္
လမ္းေကာင္းတာကုိ ရွာေဖြရတယ္။ သူတုိ ့ကားေတြအတြက္ လမ္းေကာင္းတဲ့ ေနရာက
ရန္ကုန္ မဂၤလာဒုံ ေလယ်ာဥ္ကြင္း
တစ္ခုပဲရွိတယ္။ ေလယ်ာဥ္ ေျပးလမ္းေပၚမွာ ကားေမာင္း ၿပိဳင္တာက အႏၱာရယ္လည္း
ကင္းတယ္။ ဒ့ါေၾကာင့္ မေရြးခ်င္ပဲ ေရြးရတဲ့ေ လယ်ာဥ္ကြင္းျဖစ္တယ္လုိ႔ သူတုိ႔တစ္စုက က်ေနာ့္ကုိ ရွင္းျပပါတယ္။
" ခင္ဗ်ားတုိ ့ကုိ ေလယ်ာဥ္ကြင္း ရဖုိ ့ဘယ္သူက ခြင့္ျပဳတာလဲဗ်"
"ဒါမ်ား အဆန္းလုပ္လုိ ့။ ေလတပ္ ဦးစီးခ်ဳပ္ဆီကုိ ဖုန္းဆက္လုိက္ရင္ ၿပီးတာပဲ"
ညသန္းေခါင္ယံမွာ ေလယ်ာဥ္ အတက္အဆင္း မရွိေတာ့ဘူး ဆုိေတာ့ သူတုိ ့တစ္စု ကားေမာင္းၿပိဳင္ ၾကပါတယ္။ သူတုိ ့ဆုိတာက သူေဌးႀကီး ဦးေတဇသားမ်ားႏွင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးသန္းေရႊရဲ ့အခ်စ္ဆုံး ေျမးဖုိးလျပည့္တုိ
့ပဲျဖစ္ပါတယ္။ သက္ေတာ္ေစာင့္ေတြျဖစ္တဲ့ ဗလေကာင္းေကာင္း ခပ္မုိက္မုိက္
မ်က္ႏွာနဲ ့လူေတြ ကလည္း သူတုိ ့ေဘးမွာ ရပ္ေနၾကပါတယ္။ အားလုံးရဲ
့ဂ်ိဳင္းေအာက္မွာ ေသနတ္ကုိယ္စီနဲ ့ဆုိေတာ့ ၾကည့္ရတာ အင္မတန္ကုိ အသက္၀င္တယ္။
အားလုံးက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ တရား
အားထုတ္ေနတာ မဟုတ္ေတာ့ အၿပဳံးကုိယ္စီ မရွိၾကပါဘူး။ မ်က္ႏွာတုိင္းက ခပ္တည္တည္နဲ ့။
ေဒၚလာ သုံးသန္းေၾကး ကားေမာင္းၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုကို
ကမၻာေပၚက အဆင္းရဲဆုံး တုိင္းျပည္မွာ က်င္းပ ေနတာကို စာဖတ္သူမ်ားအခုမွ
သိၾကတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီျဖစ္စဥ္ေတြကလည္း မၾကာခဏ ျဖစ္တတ္ပါတယ္လုိ ့ဆုိၿပီး
သူတုိ ့ေဘးနားက သက္ေတာ္ေစာင့္ႀကီးက ရွင္းျပပါတယ္။
"ေဒၚလာ
သုံးသန္းကို ဘယ္လုိမ်ဳိးေပးလဲ။ ေငြအိတ္နဲ႔ ေပးတာလား။ ခ်က္လက္မွတ္နဲ႔
ေပးတာလားဗ်" က်ေနာ္က အရပ္ ေျခာက္ေပေလာက္ရွိတဲ့ ဗလေကာင္းေကာင္း
သက္ေတာ္ေစာင့္ႀကီးကုိ ဆက္ေမးေတာ့....
"ေငြေပးတာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ေလနဲ႔ေပးတာ။ သူတုိ႔အေဖေတြ အဘုိးေတြ ဆီကုိေျပာလုိက္ရင္ ေဒၚလာ သုံးသန္းတန္ လုပ္ကြက္ရတယ္။ သုံးသန္းတန္ လုပ္ပုိင္ခြင့္ကိုေပးတာ"
ဒီည ကားေမာင္းၿပိဳင္ပြဲၿပီးရင္
က်ေနာ္တုိ ့ ႏုိက္ကလပ္ကို ဆက္သြားမယ္။ အဲဒိမွာ အရက္ ေသာက္ၾကမယ္လုိ႔
ဆုိၿပီး သက္ေတာ္ေစာင့္ေတြက ရွင္းျပတယ္။ သက္ေတာ္ေစာင့္က တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္
မဟုတ္ပါဘူး။ အားလုံးရဲ႔ အ၀တ္အစားေတြဟာ ဆင္တူေတြခ်ည္းပဲ ၀တ္ထားေတာ့ အင္မတန္ ၾကည့္ေကာင္းပါတယ္။
ေလယ်ာဥ္ကြင္းမွာ ၿပိဳင္တဲ့ပြဲမွာ ဘယ္သူေတြ ႏုိင္သြားလဲဆုိတာကုိေတာ့ မသိခ်င္ပါနဲ ့။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ က်ေနာ္ မေျပာခ်င္လုိ ့ပါ။
ပြဲလည္းၿပီးေရာ သူတုိ ့လူစု ႏုိက္ကလပ္ဆီကို ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။
ၾသစေတ်းလ်ကေန ရန္ကုန္ကုိ အလည္လာတဲ့ က်ေနာ္လည္း ႏုိက္ကလပ္ တက္ပါတယ္။ က်ေနာ္
ေသာက္ေနတဲ့ စားပြဲ၀ုိင္းကုိ VIP ၀ုိင္းလုိ႔ေခၚတယ္။ ေရွ႔ဆုံးတန္းရဲ႔
သုံး၀ုိင္းေျမာက္ပြဲမွာ က်ေနာ္ တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္ေသာက္ ေနမိတယ္။
က်ေနာ္ တစ္ေယာက္တည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္။
ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ က်ေနာ့္စားပြဲ ကလြဲရင္ ဘယ္သူမွ VIP ၀ုိင္းမွာ
မထုိင္ႏုိင္ပဲ ရုိးရုိးစားပြဲေတြမွာသာ သူတုိ႔ထုိင္ပါတယ္။ ေဒၚလာနဲ
့ရွင္းရတဲ့ ေနရာမုိ ့အင္မတန္ ေစ်းႀကီးပါတယ္။ ၾသစေတ်းလ်မွာလည္း
ေဒၚလာသုံးတာဆုိေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ မထူးဆန္းပါဘူး။ စားပြဲေပၚမွာ Black Label
တစ္လုံးနဲ ့ ခ်ိစ္ကိုက္ၿပီး ရင္သားလွလွ၊ တင္သားလွလွေတြကို ထုိင္ၿပီး ရႈ
့စားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ေရွ ့က ျမင္ကြင္းေတြက ရုတ္တရက္
ပ်ာယာခတ္သြားၾကတာကုိ သတိထားမိတယ္။
ဗလႀကီးႀကီး၊ အရပ္အေမာင္း ေကာင္းေကာင္းနဲ ့လူသုံးေယာက္က ေရွ ့ဆုံးတန္းက VIP စားပြဲခုံ ေလးငါးလုံးကုိ တစ္ခုံတည္းျဖစ္ေအာင္ စုစည္းလုိက္တယ္။
စားပြဲေပၚမွာ Gold Label သုံးလုံးကို ေဒါင္လုိက္ေ ထာင္လုိက္ပါတယ္။
တစ္လုံးကို ေဒၚလာ ႏွစ္ရာေလာက္ပဲ တန္တယ္။ က်ေနာ့္ ဘလက္ေလဘယ္က ငါးဆယ္ေက်ာ္ပဲ
တန္ေတာ့ သူတုိ ့ထက္ ေစ်းနည္းတယ္။ သက္ေတာ္ေစာင့္ သုံးေယာက္ထဲက ႏွစ္ေယာက္က
ႏုိက္ကလပ္ထဲမွာ အရက္၀ုိင္းကို ေစာင့္ေနၿပီး သူတုိ ့ဆရာအတြက္
အသင့္ျပင္ထားေပးရတယ္။ က်န္တဲ့တစ္ေယာက္က အျပင္ကို ထြက္ၿပီး ေဒၚလာေလး
ငါးသန္းတန္တဲ့ ဖရာရီကားနားကို သြားၿပီး အဆင့္ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းပို
့တယ္။ တံခါး ဖြင့္ေပးေတာ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ ရုပ္ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲ ့ကားေပၚက
ဆင္းလားတယ္။ သူ ့ေဘးမွာ သက္ေတာ္ေစာင့္ သုံးေလးေယာက္။ ေဘးနားမွာက ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ေကာင္မေလးတစ္စု။
Sexy ခပ္က်က် အ၀တ္အစားေတြနဲ ့။ သူတုိ ့လူတစ္စု ႏုိက္ကလပ္ထဲကို
၀င္လာတယ္ၿပီး အဆင္သင့္ျပင္ထားတဲ့ Gold label ၀ုိင္းမွာထုိင္ၿပီး ေပ်ာ္ပါး
ကခုန္ၾကတာကို သူတုိ ့အေနာက္ကေန ၾကည့္ေနမိတယ္။ အားက်လုိက္တာ။
ကံေကာင္းလုိက္တဲ့ လူငယ္ေတြ။
သက္ေတာ္ေစာင့္ တစ္ေယာက္နဲ ့က်ေနာ္
ငယ္ငယ္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။ သူက ခရာေတး ကစားတာ အေလးမတာကုိ ၀ါသနာပါတဲ့လူ။
အရပ္ကလည္းေကာင္း ဗလကလည္း ေကာင္းေတာ့ သူ ဒီအလုပ္ကို ရတာထင္တယ္။
သူဒီအလုပ္လုပ္ေနမွန္း က်ေနာ္မသိဘူး။ က်ေနာ္ေတြ ့ေတြ ့ခ်င္း သူ
့ႏုိက္ကလပ္ထဲမွာ ႏုတ္ဆက္ပါတယ္။
"ေဟ့...ဘဲႀကီး ဘယ္တုန္းက ရန္ကုန္ကုိ ျပန္ေရာက္ ေနတာလဲဗ်"
"ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္က ေရာက္တာ။ မင္းက ဒီမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ"
" ဦးေတဇသားေတြကုိ သက္ေတာ္ေစာင့္ လုပ္ေနတာ။ ေနာက္မွ စကားေျပာမယ္ဗ်ာ။ အခု အလုပ္ မအားေသးလုိ ့"
သူ အလုပ္မ်ား ေနေတာ့ က်ေနာ္နဲ ့ေကာင္းေကာင္း စကားမေျပာျဖစ္ပါဘူး။ က်ေနာ္လည္း ေသာက္စား ကခုန္ၿပီး ေတြ ့တဲ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ ့က်ေနာ္ တည္းခုိတဲ့ ဟုိတည္းကုိ ျပန္လာၿပီး အပန္းေျဖ ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
မွတ္ခ်က္။ ။ က်ေနာ့္အေတြ ့အႀကဳံမဟုတ္ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းရဲ ့အေတြ ့အႀကဳံ အျဖစ္မွန္ကုိ ျပန္လည္ ေရးသားထားခ်င္း ျဖစ္ပါတယ္။facebook ,by: Infinity Power - မွ ကူးယူခဲ့ပါသည္။
